اغلب زوج‌های رمانتیک با فاصله سنی زیاد (۱۰ سال یا بیشتر) در جامعه مورد قضاوت قرار می‌گیرند. تحقیقات نشان می‌دهد که حتی اگر فاصله سنی مطلوب را کمتر از ۱۰ سال در نظر بگیریم، مردان و زنان باز هم تمایل دارند با افرادی که ۱۰ تا ۱۵ سال از آنها بزرگتر یا کوچکتر هستند، آشنا شوند یا ازدواج کنند.
اینکه چرا افراد معمولاً گروه‌های سنی مشابه را برای روابط عاشقانه ترجیح می‌دهند، قابل درک است. آنها حلقه دوستان مشترکی دارند و معمولاً از طریق آنها با افراد دیگر آشنا می‌شوند و معمولاً علایق، ارزش‌ها و اولویت‌های قابل درک دارند. سن و ظاهر فیزیکی هم در یک رابطه در جذابیت آن نقش دارد.
در فرهنگ‌های مختلف، بین اندازه مطلوب فاصله سنی تفاوت وجود دارد. به عنوان مثال، در قاره‌های آسیا و آفریقا، زوج‌ها در مقایسه با کشورهای غربی در حدود ۳۰ درصد فاصله سنی بیشتری دارند.
و سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا تفاوت سن برای یک رابطه طولانی مدت مهم است؟
کارشناسان نظرات مختلفی دارند و می‌گویند زوج‌هایی که فاصله سنی بیشتر از ۵ تا ۷ سال دارند، با سازگاری کمتری نسبت به زوج‌هایی که کمتر از این مقدار فاصله سنی دارند، روبه‌رو هستند.
این زوج‌ها با فاصله سنی ۵ تا ۷ سال، معمولاً در یک طیف بلوغ هستند، به زندگی به یک دید نگاه می‌کنند و اهداف مشترکی دارند.
به طور سنتی، مردان به دنبال سرزندگی و توانایی فرزندآوری در یک زن و زنان به دنبال شبکه ایمن برای خود و فرزندان در یک مرد هستند.
جالب اینجاست که زنان پولدار دیگر نیازی به مردان به عنوان شبکه ایمنی خود ندارند و مردانی که آرزوی داشتن فرزند را ندارند به سمت زنان مسن‌تر گرایش پیدا کرده‌اند. بنابراین، شکاف سنی تا حد زیادی به یک انتخاب تبدیل شده است.
اگر زوجین برای درک اولویت‌های یکدیگر وقت و به آنها احترام بگذارند، معمولا زندگی درست پیش می‌رود.
بنابراین، موفقیت یک رابطه دیگر به سن زوجین بستگی ندارد، بلکه به سیستم‌های ارزشی مشترک، باورها و اهداف مشترک آنها بستگی دارد. اگر آنها بتوانند در مواقع مهم از یکدیگر حمایت کنند و در حل تعارضات تعهد و بلوغ نشان دهند، سن فقط یک عدد است.