قانون مهاجرت ایالات متحده بر پایه اصولی مثل اتحاد مجدد خانوادهها، پذیرش مهاجران با مهارتهایی ارزشمند برای اقتصاد ایالات متحده، حمایت از پناهندگان و ترویج تنوع (فرهنگی و غیره) ایجاد شده است. گیشنیز در این مطلب نگاهی کامل و جامع به سیستم مهاجرتی آمریکا انداخته است.
«قانون مهاجرت و ملیت» (INA) مجموعهای از قوانین حاکم بر سیاستهای مهاجرت ایالات متحده را دربرمیگیرد. قانون مهاجرت و ملیت به ایالات متحده این امکان را می‌دهد تا بتواند سالانه، ۶۷۵۰۰۰ ویزای مهاجرت دائمی را به گروههای مختلف خواهان ویزا اعطا کند. قانون مهاجرت و ملیت علاوه بر اعطای این تعداد ویزا، هیچ محدودیتی را در خصوص پذیرش همسر، والدین و فرزندان زیر ۲۱ سال شهروندان آمریکایی تعیین نکرده است. رئیس‌جمهور هم در طی مشورت خود با مجلس، تعداد پناهندگانی که به طور سالانه، از طریق برنامه پذیرش پناهندگان ایالات متحده پذیرفته می‌شوند را به طور دقیق مشخص می‌کند.
هنگامی که شخصی ویزای مهاجرتی را دریافت کند و وارد ایالات متحده شود، در وضعیت اقامت دائم قانونی (LPR) قرار می‌گیرد. در بعضی از شرایط، افراد غیرشهروندی که در ایالات‌متحده هستند هم می‌توانند از طریق تکمیل فرایندی به نام «اصلاح وضعیت»، وضعیت اقامت دائم قانونی را دریافت کنند.
تقریبا همه مشاغل می‌توانند برای اقامت دائم قانونی درخواست دهند (مشاغلی که محدود به شهروندان ایالات متحده نباشد) و می‌توانند به طور دائم، در کشور بمانند، حتی اگر بیکار شوند. پس از پنج سال اقامت در ایالات متحده (یا در بعضی از شرایط به مدت سه سال)، واجد شرایط درخواست شهروندی ایالات متحده به شمار میآیند. درخواست شهروندی از طریق روند عادی و بدون اینکه اول در وضعیت اقامت دائم قانونی قرار بگیرید، غیرممکن است.
هر ساله، ایالات متحده به طور موقت، تعدادی غیرشهروند را میپذیرد. ویزاهای «غیر مهاجرتی» به همه افراد اعطا می‌شود؛ از توریستها گرفته تا دانشجویان خارجی و کارگران موقتی که اجازه دارند تا سالها در کشور بمانند. با اینکه بعضی از ویزاهای اشتغال- محور مشمول محدودیت‌هایی در خصوص تعداد سالهای اقامت موقت هستند، ولی سایر ویزاهای غیرمهاجرتی (از جمله ویزای توریستی و دانشجویی) از این لحاظ، محدودیتی ندارند.
مهاجرت خانواده- محور
اتحاد خانواده، یک اصل مهم حاکم بر سیاست مهاجرت ایالات متحده است. سیستم مهاجرت خانواده- محور به شهروندان ایالات متحده و کسانی که اقامت دائم قانونی دارند، اجازه می‌دهد تا اعضای خانواده خود را به ایالات متحده بیاورند. مهاجران خانواده- محور تحت عنوان اعضای درجه یک خانواده شهروندان ایالات متحده یا از طریق سیستم ترجیحی خانواده پذیرفته می‌شوند.
هر ساله، تعداد نامحدودی ویزا در دسترس اعضای درجه یک شهروندان ایالات متحده قرار می‌گیرد. مهاجران احتمالی در این دسته، باید دارای معیارهای استاندارد پذیرش بوده و متقاضیان هم باید شرایط سنی و مالی مشخصی داشته باشند. اعضای درجه یک شامل افراد زیر می‌شوند:
• همسر (همسران) شهروندان ایالات‌متحده
• فرزندان کوچک و مجرد شهروندان ایالات‌متحده (زیر ۲۱ سال) و
• والدین شهروندان ایالات‌متحده (متقاضی باید حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد تا برای اقامت والدین خود درخواست دهد.)
هر ساله، تعداد محدودی ویزا تحت سیستم اولویت خانواده در دسترس مهاجران قرار می‌گیرد. مهاجران احتمالی در سیستم ترجیحی خانواده باید دارای معیارهای استاندارد پذیرش باشند و متقاضیان هم باید شرایط سنی و مالی خاصی داشته باشند. سیستم ترجیح خانواده شامل موارد زیر می‌شود:
• فرزندان بزرگسال (متاهل و مجرد) و برادران و خواهران شهروندان ایالات متحده (متقاضی باید حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد تا برای اقامت خواهر یا برادری خود درخواست بدهد) و
• همسران و فرزندان مجرد (کوچک و بزرگسال) در اقامت دائم قانونی.
برای اینکه تعداد کل مهاجرانی که بر اساس روابط خانوادگی وارد ایالات متحده می‌شوند، به حد تعادل برسد، مجلس سیستم پیچیده‌ای را برای محاسبه تعداد ویزای ترجیحی خانواده در هر سال ایجاد کرده است. حداکثر تعداد ویزای اختصاص داده شده در قانون برای کلیه مهاجران خانواده- محور، ۴۸۰۰۰۰ عدد است و سپس، تعداد ویزاهای صادرشده برای اعضای درجه یک در سال قبل، از تعداد افراد غریبه‌ای که در سال قبل به ایالات متحده وارد شده‌اند، کسر می‌شود. هر ویزای استفاده نشده‌ای که متعلق به مهاجر ترجیحی در بخش اشتغال در سال قبل باشد، به این تعداد اضافه می‌شود تا تعداد ویزاهایی که برای توزیع از طریق سیستم ترجیحی خانواده در دسترس است، به طور دقیق مشخص شود. با این حال، طبق قانون، تعداد ویزاهای خانواده- محور که از طریق سیستم ترجیحی ارائه می‌شوند، نباید کمتر از ۲۲۶۰۰۰ باشد. بیشتراوقات، تعداد اعضای درجه یک از ۲۵۰۰۰۰ نفر هم در یک سال فراتر میرود و منجر به ارائه ۲۲۶۰۰۰ ویزا می‌شود. در نتیجه، تعداد کل ویزاهای خانواده- محور اغلب از ۴۸۰۰۰۰ هم فراتر میرود. در سال مالی ۲۰۱۹، ۶۸% از اقامت‌های دائم قانونی جدید در ایالات متحده را مهاجران خانواده- محور تشکیل میدادند.
برای اینکه شهروند ایالات‌متحده یا مقیم دائمی قانونی از طریق سیستم مهاجرت خانواده- محور پذیرفته شود، باید برای یکی از بستگان خود درخواست دهد، مشروعیت رابطه را ثابت کند، حداقل شرایط درآمد را داشته و سوگندنامه حمایتی که مبنی بر حمایت مالی اعضای خانواده از هنگام ورود به ایالات متحده یا تطبیق به وضعیت اقامت دائم قانونی در ایالات متحده است را هم امضا کند. البته اعضای درجه یک هم باید از شرایط پذیرش برخوردار باشد که شامل ارائه برگه معاینه پزشکی و کارتواکسن (از جمله واکسیناسیون کرونا)، گزارش مربوط به هرگونه مهاجرت در گذشته یا سو سابقه و همچنین، اثبات این مسئله است که از نظر امرار معاش نیازی به دولت ندارند.
همسران و فرزندانی که مهاجر اصلی را همراهی می‌کنند (و توسط شهروند ایالات متحده یا مقیمان دائم قانونی تحت دسته خانواده- محور حمایت می‌شوند)، به عنوان «مهاجر غیراصیل» شناخته می‌شوند. تعداد ویزاهای اختصاص یافته به مهاجران غیراصیل هم دارای محدودیت است و بسیاری از ویزاهای اختصاص داده شده به این دسته از مهاجران، اغلب توسط همسران و فرزندان خواهران و برادران شهروندان یا مقیمان دائمی استفاده می‌شود. به عنوان مثال، در سال مالی ۲۰۱۹، ۶۱۰۳۱ نفر در دسته «برادران و خواهران» شهروندان ایالات متحده پذیرفته شدند، اما تنها ۲۲۱۷۹ نفر از آنها، برادر یا خواهر واقعی شهروندان ایالات متحده بودند؛ بقیه آنها، همسران (۱۴۹۵۶) و فرزندان (۲۳۸۹۶) خواهر و برادران شهروندان ایالات متحده بودند.
مهاجرت استخدام- محور
ایالات متحده، راههای مختلفی را برای مهاجران با مهارت‌های ارزشمند فراهم می‌کند تا این دسته از افراد بتوانند به صورت دائم یا موقت وارد این کشور شوند.
دسته‌بندی ویزاهای موقت:
دسته‌بندی ویزای اشتغال موقت به کارفرمایان اجازه می‌دهد تا اتباع خارجی را برای مشاغلی خاص و در دوره‌های محدود، استخدام کرده و درخواست خود را ارائه دهند. اکثر کارگران موقت باید برای کارفرمایی که برای استخدام آنها درخواست داده است، کار کنند و امکان تغییر شغل هم محدود است. بیش از ۲۰ نوع ویزا برای کارگران غیرمهاجر موقت وجود دارد؛ از جمله ویزای L-1 که مخصوص انتقالات درون شرکتی است، ویزاهای مختلف P برای ورزشکاران، هنرمندان و مجریان ماهر، ویزای R-1 برای کارگران مذهبی، انواع ویزای A برای کارمندان دیپلماتیک، ویزای O-1 برای کارگرانی با تواناییهای فوق‌العاده و ویزاهای مختلف H هم برای کارگران بسیار ماهر و هم کارگرانی با سطح مهارت پایینتر در نظر گرفته شده است. دسته‌بندی ویزا از نظر شرایط پذیرش، مدت زمان، امکان به همراه آوردن افراد تحت تکفل توسط کارگران و سایر عوامل، متفاوت است. در بیشتر موارد، این کارگران در صورت انقضای وضعیت اقامت یا اتمام زمان کار، باید ایالات متحده را ترک کنند. ممکن است با توجه به نوع شغل و مدارک تحصیلی اتباع خارجی، کارفرما برای استخدام دائمی از کارگر حمایت کند. برای اینکه یک تبعه خارجی حمایت مالی شود، لازم نیست حتما برای کارفرما کار کند. با این حال، با توجه به دسته مهاجرت دائمی و دسته افراد غیرمهاجر و تبعه خارجی، ممکن است یک تبعه خارجی بتواند مراحل تبدیل شدن به مقیم دائم قانونی را طی کند و در عین حال هم به زندگی و کار خود در ایالات متحده ادامه دهد.
مهاجرت دائم:
محدودیت تعداد برای مهاجران دائم و اشتغال- محور، ۱۴۰۰۰۰ نفر در سال است. این تعداد شامل مهاجران به اضافه همسران واجد شرایط و فرزندان مجرد و کوچک آنها می‌شود؛ یعنی اینکه تعداد واقعی مهاجران اشتغال- محور، کمتر از ۱۴۰۰۰۰ نفر در سال است. هر تعداد ویزای استفادهنشده از سال قبل هم به این تعداد اضافه می‌شود تا تعداد کل ویزاهایی که از طریق سیستم اشتغال- محور در دسترس هستند، به طور دقیق مشخص شود. سپس، تعداد کل ویزاهای موجود به پنج دسته ترجیحی تقسیم می‌شود. در بعضی از دسته‌ها، حامی ابتدا باید بازار کار ایالات متحده را تحت شرایط و ضوابط تعیین شده توسط وزارت کار مورد آزمایش و بررسی قرار دهد و قبل از اینکه اسپانسر درخواستی را به اداره شهروندی و مهاجرت ایالات متحده ارائه دهد، وزیر کار هم باید تأیید کند که متقاضی از شرایط لازم برخوردار است. در بعضی از دسته‌ها، اولین گامی که حامی باید بردارد، این است که دادخواستی را به اداره مهاجرت آمریکا ارسال کند یا حتی ممکن است خود تبعه خارجی درخواست دهد. گام نهایی هم درخواست تبعه خارجی برای ویزای مهاجرت در سفارت یا اداره کنسولی ایالات متحده در خارج از کشور یا درخواست تغییر وضعیت به اقامت دائم قانونی است؛ البته در صورتی که وضعیت شخص در ایالات متحده قانونی باشد. برای اینکه درخواست ویزای مهاجرت در اداره کنسولی مورد بررسی قرار بگیرد، نمی‌توان تا زمانی که اداره مهاجرت آمریکا درخواست مهاجرت را تأیید کند، چنین درخواستی را ثبت کرد. اصلاح وضعیت در زمان ثبت درخواست هم بستگی به این دارد که آیا شماره ویزا بلافاصله در دسترس فرد قرار می‌گیرد یا خیر.
در سال مالی ۲۰۱۹، تعداد مهاجران پذیرفته شده از طریق ترجیحات شغلی، %۱۳.۵ از کل اقامت دائم قانونی جدید در ایالات متحده را تشکیل میدادند.
سقف پذیرش مهاجر از هر کشور
علاوه بر محدودیت‌هایی که از نظر تعداد در دسته‌های ترجیحی برای انواع مختلفی از مهاجرت وجود دارد، قانون مهاجرت و ملیت، برای تعداد مهاجرانی که از هر کشوری می‌توانند به ایالات متحده بیایند هم محدودیتی را تعیین می‌کند. در حال حاضر، تعداد مهاجران دائمی (ترکیبی از مهاجران خانواده- محور و اشتغال- محور) که از یک کشور وارد می‌شوند، نمی‌تواند از ۷% از تعداد کل افرادی که در یک سال مالی به ایالات متحده مهاجرت می‌کنند، بیشتر باشد. این امر جهت اطمینان از این نیست که ملیتهای خاص، حتما باید ۷% از مهاجران را تشکیل بدهند، بلکه یک نوع محدودیتی به شمار میآید که برای جلوگیری از تسلط هر گروه از مهاجران بر روند مهاجرت به ایالات متحده مشخص شده است.
پناهندگان
پناهندگان به دلایل مختلفی قادر به بازگشت به کشور خود نیستند؛ مثل ترس از آزار و اذیت دیدن به دلیل نژاد، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، عقاید سیاسی، مذهبی یا خواستگاه و منشاء ملی و به همین دلیل، ایالات‌متحده با سکونت آنها موافقت می‌کند. پناهندگان، درخواست خود را در خارج از ایالات متحده و معمولا در کشوری به غیر از زادگاهشان ثبت می‌کنند. پذیرش پناهندگان به عوامل متعددی بستگی دارد؛ مثلا درجه خطری که با آن مواجه هستند، عضویت در گروهی که به طور خاصی مورد توجه ایالات متحده است (این گروه توسط رئیس‌جمهور و مجلس تعیین می‌شود) و اینکه آیا اعضای خانواده آنها در ایالات‌متحده ساکن هستند یا خیر.
هر ساله، رئیس‌جمهور با مشورت با مجلس، سقف عددی پذیرش پناهندگان را تعیین می‌کند. البته برای هر منطقه از جهان، یک سری محدودیت‌هایی از نظر تعداد در نظر گرفته می‌شود. از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، تعداد پناهندگان پذیرفته شده در ایالات‌متحده به شدت کاهش یافته است. پس از اینکه دولت بوش، کنترل‌های امنیتی جدیدی را به اجرا درآورد، پذیرش سالانه پناهندگان به سطوح قبلی خود برگشت و تعداد پذیرش در دوره اوباما افزایش یافت. در دوره دولت ترامپ، سقف پناه‌جویان به شدت کاهش یافت و از ۱۱۰هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۷ به ۴۵هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۸ و سپس، ۳۰هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۹ رسید. در سال مالی ۲۰۲۰، سقف پذیرش حداقل ۱۸هزار نفر تعیین شده بود؛ اگرچه در واقعیت، فقط ۱۱۸۱۴ نفر پذیرش شدند (کمترین تعداد پناهندگان پذیرفته شده از زمان ایجاد این سیستم در سال ۱۹۸۰). سقف پذیرش مهاجران در سال مالی ۲۰۲۱ توسط دولت ترامپ، ۱۵هزار نفر تعیین شد، اما پس از آن، توسط دولت بایدن به ۶۲۵۰۰ نفر افزایش یافت.
ویزای پناهندگی در دسترس افرادی قرار می‌گیرد که در حال حاضر، در ایالات متحده حضور دارند و بر اساس همین پنج زمینه‌ای که پناهندگان به آن تکیه می‌کنند (استخدام، خانواده و غیره) به دنبال حمایت هستند. ممکن است پناهندگان در زمانی که به دنبال پذیرش هستند یا ظرف یک سال پس از ورود به ایالات متحده، در مرز کشور (بندر محل ورود) درخواست خود را ارائه دهند. هیچ‌گونه محدودیتی در تعداد افرادی که ممکن است ویزای پناهندگی دریافت کنند، وجود ندارد؛ به این ترتیب، برای تعیین اینکه چه کسی می‌تواند پناهنده شود، هیچ‌گونه دسته‌بندی خاصی وجود ندارد. در سال مالی ۲۰۱۹، ۴۶۵۰۸ نفر تحت پناهنده پذیرفته شدند.
یک سال پس از پذیرش پناهندگان در ایالات متحده یا یک سال پس از دریافت پناهندگی، آنها واجد شرایط اقامت دائم قانونی هستند.
ویزای مهاجرت گوناگونی یا لاتاری گرینکارت
در سال ۱۹۹۰، «ویزای مهاجرت گوناگونی» توسط قانون مهاجرت به عنوان یک کانال اختصاصی برای انتقال مهاجران از کشورهایی با نرخ پایین مهاجرت به ایالات متحده ایجاد شده است. هر ساله، ۵۵۰۰۰ ویزا به طور شانسی و از طریق یک قرعه‌کشی کامپیوتری، به اتباع کشورهایی ارائه داده می‌شود که در پنج سال گذشته، کمتر از ۵۰۰۰۰ مهاجر به ایالات متحده فرستاده‌اند. از ۵۵هزار ویزا، حداکثر ۵هزار مورد تحت برنامه اصلاحات نیکاراگوئه و امدادرسانی آمریکای مرکزی مورد استفاده قرار می‌گیرند که در سال ۱۹۹۷، برای کمک به پناه‌جویانی ایجاد شده‌اند که قبل از تاریخی مشخص، درخواست پناهندگی دادهاند. البته این امر منجر به محدودیت و کاهش تعداد ویزای مهاجرت گوناگونی به ۵۰هزار می‌شود. در ابتدا، این برنامه، برای حمایت از مهاجران ایرلندی در نظر گرفته شده بود (در طول سه سال اول اجرای این برنامه، حداقل ۴۰% از ویزاها منحصراً به مهاجران ایرلندی اختصاص داده شده بود). در حال حاضر، ویزاهای مهاجرت گوناگونی صورت منطقه‌ای توزیع می‌شوند و به نفع آفریقایی‌ها و ساکنان اروپای شرقی هستند.
برای اینکه متقاضیان واجد شرایط دریافت ویزای مهاجرت گوناگونی باشند، باید ساکن کشورهای واجد شرایط بوده و دارای تحصیلات در سطح دبیرستان (یا معادل آن) باشند یا اینکه در پنج سال گذشته، به مدت حداقل دو سال به حرفه‌ای مشغول بودهاند که حداقل به دو سال آموزش یا تجربه نیاز دارد. همسران و فرزندان مجرد و کوچک متقاضیان اصلی هم می‌توانند به عنوان مهاجر غیر اصیل وارد کشور شوند.
ممنوعیت‌های مهاجرتی که توسط دولت ترامپ به اجرا درآمده بود، عملاً ویزای مهاجرت گوناگونی را در سال ۲۰۲۰ تعطیل کرد و تقریباً ۴۳هزار نفر از برندگان لاتاری آن سال را بدون ارائه ویزا به حال خود رها کرد. آن دسته از برندگان لاتاری ۲۰۲۰ که تا پایان سال مالی، ویزای خود را دریافت نکردند، شانس مهاجرت به ایالات متحده را از دست دادند و حتی بعضی از آنها برای دریافت ویزای خود، علیه دولت فدرال شکایت مطرح کردند. اگرچه دولت بایدن هم متعاقباً ممنوعیت‌های مهاجرت را لغو کرد، اما برنامه ویزای مهاجرت گوناگونی با سرعت بسیار کمی ادامه یافت. تا پایان ژوئن ۲۰۲۱، وزارت امور خارجه، تنها ۳۰۹۴ ویزای مهاجرت گوناگونی را برای سال مالی ۲۰۲۱ صادر کرده بود. تعدادی از برندگان لاتاری در سال مالی ۲۰۲۱ شکایت‌هایی را تنظیم کردهاند و از وزارت امور خارجه خواستهاند که ویزاهای آنها را قبل از پایان سال مالی، صادر کند.
سایر کمکهای بشردوستانه ایالات‌متحده
«وضعیت حفاظت شده موقت» (TPS) به افرادی اعطا می‌شود که در ایالات‌متحده حضور دارند، اما به دلیل فاجعه طبیعی، شرایط موقت و فوق‌العاده یا درگیری مسلحانه مداوم نمی‌توانند به کشور خود برگردند. وضعیت حفاظت شده موقت به مدت ۶، ۱۲ یا ۱۸ ماه به یک کشور اعطا می‌شود و در صورت تداوم شرایط ناامن در کشور مورد نظر، میتوان آن را تمدید کرد. وضعیت حفاظت شده موقت لزوماً منجر به وضعیت اقامت دائم قانونی سایر وضعیتهای مربوط به مهاجرت نمیشود.
«خروج اجباری معوقه» (DED) از افرادی که کشور زادگاه آنها در وضعیت بی‌ثبات و متغیری قرار دارد، در برابر اخراج و تبعید محافظت می‌کند و بنابراین، بازگشت به کشور مبدا می‌تواند برای آنها خطرناک باشد. برعکس وضعیت حفاظت شده موقت که طبق قانون، مجاز است، خروج اجباری معوقه جزو اختیارات قوه مجریه است. خروج اجباری معوقه لزوماً منجر به دریافت اقامت دائم قانونی یا اعطای سایر وضعیتهای مربوط به مهاجرت نمیشود.
«اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی» (DACA) برنامه‌ای است که در سال ۲۰۱۲ ایجاد شد و به افراد خاصی که در سنین زیر ۱۶ سال، به ایالات متحده آمدهاند و از ۱۵ ژوئن ۲۰۰۷ به طور همیشگی در ایالات متحده اقامت داشتهاند، این امکان را می‌دهد که به مدت حداقل ۲ سال، در این کشور اقامت داشته و به طور قانونی مشغول به کار شوند؛ البته تا زمانی که فرد سابقه کیفری قابل توجهی نداشته باشد و از دبیرستان یا دانشگاه فارغالتحصیل شده یا اینکه مدرکی معادل آن دریافت کرده باشد. این برنامه به واگذاری وضعیت قانونی دائمی ربطی ندارد و هر دو سال یکبار هم نیاز به تمدید دارد. در سال ۲۰۱۷، دولت ترامپ تلاش کرد به این برنامه پایان دهد، اما این اقدام در دادگاه به چالش کشیده شد. در ژوئن ۲۰۲۰، دیوان عالی حکم داد که تلاش دولت برای پایان دادن به این برنامه، غیرقانونی است. دولت ترامپ هم متعاقباً سعی کرد محدودیت‌های جدیدی را در مورد برنامه اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی اعمال کند، اما این اقدام هم در دادگاه به چالش کشیده شد و یک قاضی فدرال در نیویورک به دولت دستور داد تا محدودیت‌های جدید اعمال شده را کنار بگذارد. یک قاضی فدرال در تگزاس هم به صورت جداگانه حکمی بر مبنای غیرقانونی بودن این برنامه صادر کرده و بر اساس آن اعلام کرد که هیچ درخواست جدید و تازه‌ای نباید پذیرفته شود. در ژانویه ۲۰۲۱، بایدن صورت‌جلسه‌ای را صادر کرد که در آن، بر روی تعهد دولت فدرال نسبت به برنامه اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی تاکید کرد و متعهد به ارائه درخواست تجدیدنظر برای حکم تگزاس شد.
«آزادی مشروط بشردوستانه» به افراد خاصی اجازه ورود به ایالات متحده را می‌دهد؛ حتی اگر این افراد با تعریف پناهنده مطابقتی نداشته باشند و از طریق سایر کانالها واجد شرایط مهاجرت نباشند. ممکن است این دسته از افراد به دلایل فوری بشردوستانه یا منافع عمومی قابل ملاحظه، به طور موقت در ایالات‌متحده پذیرفته شوند.
شهروندی ایالات‌متحده
برای اینکه شما از طریق اخذ تابعیت، واجد شرایط دریافت شهروندی ایالات‌متحده باشید، باید حداقل به مدت پنج سال در وضعیت اقامت دائم قانونی قرار داشته باشید (یا در صورتی که گرینکارت را از طریق همسر شهروند آمریکایی یا از طریق خشونت علیه زنان دریافت کرده باشید، ۳ سال کافی است). البته استثنائات دیگری هم وجود دارد؛ از جمله اعضای ارتش ایالات‌متحده که در زمان جنگ یا خصومتهای اعلام شده خدمترسانی می‌کنند. متقاضیان شهروندی ایالات‌متحده باید حداقل ۱۸ سال سن داشته باشند، به طور مستمر در کشور اقامت داشته، از خصوصیات و ویژگیهای خوبی برخوردار بوده، امتحانات انگلیسی، تاریخ و مدنی را با موفقیت گذرانده و در کنار ارائه سایر مدارک مورد نیاز، هزینه مربوط به درخواست را هم بپردازند.