میکروپلاستیک‌ها در اطراف ما، خاک، هوا، دریا و غذای ما وجود دارند و تحقیقات نشان داده‌اند که هر آمریکایی سالانه ۳/۸ میلیون بیت پلاستیک را فقط از طریق مصرف پروتئین وارد بدن خود می‌کند.
در گذشته کارشناسان اعلام کردند که مقدار ذرات پلاستیک میکروسکوپی که هر فرد به طور متوسط در هر هفته مصرف می‌کند، به اندازه یک کارت اعتباری است.
جورج لئونارد، دانشمند می‌گوید: «حقیقت غم‌انگیز این است که دانشمندان تقریباً در هر جایی، میکروپلاستیک‌ها را دیده‌اند.»
میکروپلاستیک به هر پلاستیکی اطلاق می‌شود که کمتر از پنج میلی‌متر طول داشته باشد و در ضایعات صنعتی، محصولات زیبایی و الیاف یافت می‌شود.
این ذرات پلاستیکی، مواد شیمیایی دارند که ترشح طبیعی هورمون‌های بدن را مختل می‌کنند و باعث ایجاد اختلالات تولید مثل و برخی سرطان‌ها می‌شوند. آنها سمومی مانند فلزات سنگین هم روی سطح خود دارند.
تعجبی ندارد که با وجود این ذرات ریز در اقیانوس‌ها، اغلب ماهی‌ها و سایر موجودات دریایی در خود ذرات میکروپلاستیکی دارند.
اما تحقیقات جدید نشان داده‌اند که منابع پروتئینی با منشا خشکی هم به اندازه منشا اقیانوسی پلاستیک دارند و در واقع، هیچ تفاوت آماری در مقدار میکروپلاستیک‌های آنها نیست.
منبع مختلف پروتئین از جمله غذاهای دریایی، مرغ، گوشت گاو، توفو و جایگزین‌های گوشت گیاهی حاوی میکروپلاستیک هستند. محصولات بسیار فرآوری‌شده مانند ناگت مرغ و گوشت گیاهی، میکروپلاستیک‌های بیشتری نسبت به محصولات کم‌فرآوری‌شده دارند.
بهترین راه برای مقابله با ورود میکروپلاستیک‌ها به مواد غذایی، حمایت از اقداماتی است که برای جلوگیری از ورود میکروپلاستیک‌ها به سیستم غذایی در مقیاس بزرگ انجام می‌شود و انتخاب‌های شخصی در فروشگاه‌های مواد غذایی نمی‌تواند ما را از خطرات میکروپلاستیک در امان نگه دارد.